رابطه بین میزان اندازه زاویه q و آسیب های غیربرخوردی اندام تحتانی در کاراته کاهای مرد

هدف از تحقیق، بررسی میزان ارتباط بین زاویه q و آسیب های غیربرخوردی در اندام تحتانی کاراته کاهای مرد است. از میان 288 کارته کای حرفه ای با کمربند سیاه و بالاتر که در شش باشگاه حرفه ای کاراته در کرمان مشغول به تمرین بودند، 45 نفر که در اندام تحتانی آسیب دیده بودند، در تحقیق شرکت داده شدند. اطلاعات مربوط به آسیب با استفاده از فرم ثبت اطلاعات جمع آوری و زاویه q با استفاده از گونیامتر در وضعیت خوابیده به پشت اندازه گیری شد. از آزمون t مستقل، ضریب همبستگی اسپیرمن و آزمون خی دو برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد (05/0 >p). نتایج نشان داد که بیشترین آسیب ها در ناحیه زانو (2/62 درصد) و در زمان تمرین (3/82 درصد) بوده و شدت آسیب در بیشتر موارد (8/57 درصد) خفیف گزارش شده است. میزان زاویة q در پای راست در 7/46 درصد افراد بیشتر مقدار طبیعی و در 4/24 درصد افراد کمتر و در پای چپ در 1/31 درصد افراد بیشتر از مقدار طبیعی و در 4/4 درصد افراد کمتر بود. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری با t مستقل نشان داد که تفاوت معناداری بین میزان آسیب های غیربرخوردی اندام تحتانی در دو گروه با زاویه q طبیعی و غیرطبیعی وجود دارد. همچنین آزمون خی دو مؤید آن است که بین اندازه زاویه q و شدت آسیب تفاوت معنی داری وجود ندارد. تجزیه و تحلیل حاصل از ضریب همبستگی اسپیرمن نشان داد که بین میزان زاویه q در پای راست و پای چپ ارتباط معناداری وجود ندارد. نتایج تحقیق بیانگر این مطلب است که احتمالاً غیرطبیعی بودن زاویه q تأثیر معنی داری بر میزان آسیب های غیربرخوردی اندام تحتانی در کاراته کاهای مرد دارد.